Είναι προφανές ότι ζώντας στις τσιμεντουπόλεις έχουμε απομακρυνθεί ιδιαίτερα από τον τρόπο με τον οποίο εναρμονίζεται η Μητέρα Γη με το Σύμπαν επιτυγχάνοντας την κοσμική αρμονία.
Η Φθινοπωρινή ισημερία, είναι το σημείο τομής του Ισημερινού με την Εκλειπτική. Είναι το σημείο κατά το οποίο η διάρκεια της ημέρας και της νύχτας είναι ίσες. Είναι το σημείο εκείνο όπου πλέον η νύχτα αρχίζει να μεγαλώνει και προμηνύει τον ερχομό του χειμώνα, στον οποίο θα χρειαστούμε την θέρμη της φωτιάς.
Ας θυμηθούμε λοιπόν τον Ορφικό Ύμνο του Ηφαίστου καλοσωρίζοντας έτσι τον χειμώνα:
Ἥφαιστ' ὀμβριμόθυμε, μεγασθενές, ἀκάματον πῦρ,
λαμπόμενε φλογέαις αὐγαῖς, φαεσίμβροτε δαῖμον,
φωσφόρε, καρτερόχειρ, αἰώνιε, τεχνοδίαιτε,
ἐργαστήρ, κόσμοιο μέρος, στοιχεῖον ἀμεμφές,
παμφάγε, πανδαμάτωρ, πανυπέρτατε, παντοδίαιτε,
αἰθήρ, ἥλιος, ἄστρα, σελήνη, φῶς ἀμίαντονἦ
ταῦτα γὰρ Ἡφαίστοιο μέλη θνητοῖσι προφαίνει.
πάντα δὲ οἶκον ἔχεις, πᾶσαν πόλιν, ἔθνεα πάντα,
σώματά τε θνητῶν οἰκεῖς, πολύολβε, κραταιέ.
κλῦθι, μάκαρ, κλήιζω σε πρὸς εὐιέρους ἐπιλοιβάς,
αἰεὶ ὅπως χαίρουσιν ἐπ' ἔργοις ἥμερος ἔλθοις.
παῦσον λυσσῶσαν μανίαν πυρὸς ἀκαμάτοιο
καῦσιν ἔχων φύσεως ἐν σώμασιν ἡμετέροισιν.
